Disappearance

Hoe ethergolven tot leven komen

With the lights out, it’s less dangerous
Here we are now, entertain us

I feel stupid and contagious
Here we are now, entertain us
A mulatto, an albino, a mosquito, my libido
Yeah, hey
Nirvana — Smells Like Teen Spirit

Disappearance nodigt uit tot verdwijnen en er toch zijn. Een lofzang op de tussenruimte waar alles verdwijnt en verschijnt, waar lichamen verlangen naar een stem en stemmen verlangen naar een lichaam. In deze multidisciplinaire voorstelling cirkelen dans, muziek, projecties, licht en kinderstemmen als radiogolven door de ruimte.

Disappearance is het tweede deel van het tweeluik Appereance – Disappearance.  In het eerste deel Appereance  verschijnen 12 kinderen die hun eigen dood bezingen. Via Mahler’s kindertotenlieder rekent het kinderkoor af met de volwassenwereld en laten hun stemmen voortleven in de ether. Daar worden ze opgepikt door de 12 dansers.

Het voltallige ICK-Ensemble en de junior Company ICK-Next gaat de confrontatie aan met het soundpalet van geluidskunstenaars die popsongs van o.a. David Bowie, Björk en Radiohead versnijden met de radio, kinderstemmen en elektronische muziek. Intrigerende projecties maken wat verdwenen is voelbaar: een vervlogen beweging, een (on)grijpbare herinnering, een handreiking.

Choreografen Emio Greco en Pieter C. Scholten, zijn geïntrigeerd door de inwisselbaarheid van aan- en afwezigheid en vooral door de aanhoudende cadans waarin de twee elkaar op de hielen zitten. De wereld is in permanente staat van verandering. We voelen ons al twee jaar vastgezet in een tussenruimte. Disappearance is een bijna sacrale beleving die start in het donker en via een rijk kleurenpalet eindigt in hemels wit licht. Er is hoop.

 

lees meer